Interesującą i ważną z praktycznego punktu widzenia kwestią jest, czy w wypadku naruszenia dóbr osobistych, których ochronę zapewnia kodeks cywilny w art. 24, pokrzywdzonemu przysługuje żądanie zarówno przyznania przez sąd odpowiedniej sumy jako zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz żądanie zasądzenia odpowiedniej sumy na wskazany przez pokrzywdzonego cel społeczny.

Pytanie zatem sprowadza się do tego, czy powyższe roszczenia wykluczają się (można wybrać albo jedno albo drugie – alternatywa rozłączna) czy się kumulują (można wybrać jedno z nich lub oba – alternatywa zwykła). Głównym argumentem skłaniającym ku przyjęciu kumulacji roszczeń ma użycie przez ustawodawcę (w domyśle: racjonalnego ustawodawcę) spójnika „lub” w zasadzie, o ile kontekst lub cel regulacji nie wskazuje na inną wolą prawodawcy, oznaczającego alternatywę zwykłą. W ten sposób wypowiedział się również Sąd Najwyższy w wyroku z 17. III. 2006 r., I CSK 81/05, OSP 2007, 3, poz. 30). Jurysprudencja i praktyka sądowa wskazuje również, że charakter obu środków przewidzianych w art. 448 kodeksu cywilnego jest różny, oba zaś dopełniają się zmierzając do maksymalnej redukcji wyrządzonej krzywdy (uszczerbku niematerialnego). Zadośćuczynienie realizuje funkcję kompensacyjną, zaś zasądzenie sumy na cel społeczny stanowi rodzaj represji – kary cywilnej, jednakże przyczyniającej się do redukcji szkód społecznych np. wywołanych bezdomnością czy nałogami. W ten sposób wypowiedział się Sąd Najwyższy w nadal aktualnej uchwale z roku 1974 (VI KPZ 73/72, OSNKW 1974, 6, poz. 109).

Oprócz wyżej wskazanych roszczeń można oczywiście żądać naprawienia szkody majątkowej na zasadach ogólnych (art. 415 i następne kodeksu cywilnego).